Blog

Na tweelingbegin alleen geboren

Een verstoring van de drie-eenheid   –  lichaam geest en ziel.

Mijn ziel, mijn ziel, waarom hebt gij mij verlaten?

Ik zit in de Friends-zone met een man, die ik liever als levenspartner zou zien. Behept met bindingsangst, die man. Vanaf het begin van de Corona-periode heeft hij mijn leven opgefleurd. Ik was overdonderend verliefd. Hij had dat niet zo. Na een aanvankelijke Lat, verbrak hij die relatie. Hij wilde wel graag vrienden blijven. Ik kon geen weerstand bieden. Er veranderde niet zoveel. Ik belandde in de Friends-zone.  Hij heeft een tweede huis in Frankrijk. Daar zijn we vaak geweest. Ik kreeg de liefde voor dat rustieke Franse landschap er gratis en voor niets bij. Het is nu drie jaar verder. Ik ben er klaar mee. Beter gezegd – ik zou er klaar mee willen zijn.

Mijn ziel denkt daar anders over. In een goed gesprek met dat wezenlijke deel van mij, werd pijnlijk duidelijk, dat mijn ziel meer oog heeft voor dolende mannelijke zielen, dan voor mij.

Dat komt niet als gehele verrassing. Mijn ziel en ik hebben zo onze historie. Niet altijd hebben we op één lijn gezeten. Lijf en ziel zijn regelmatig van elkaar gescheiden. Primair mogelijk gespleten. Bijna dood ervaring(en) waarbij de ziel langs het zilveren koord terug omhoog schoot, later een versnippering, aandacht voor fragmentatie van de ziel. De ziel zelfs omgewisseld en dat weer teruggedraaid. Genoeg om te kunnen stellen dat de hechting mogelijk niet vlekkeloos is verlopen, tussen lichaam geest en ziel. Blijkt nu, dat mijn ziel het ook niet zo heeft op mijn geslacht. Als ik het niet dacht. Die ouderwetse patriarchale onzin. Heb ik weer.

Tijdens het vrijmakingsproces in de verhouding tot deze aantrekkelijk man, welke kant het ook opgaat, vraagt mijn ziel pregnant om aandacht.

Kom ik weer uit bij mijn levensbegin. Na een noodzakelijke intensieve waardevolle levenspuzzel, die decennia heeft overbrugd, kreeg ik ergens in mijn veertiger jaren de wortel van ALLES boven tafel. De angel was de dubbeldooier: Mijn prenatale begin als  eene-eiige tweeling. Ik bleek een tweelingzus te hebben gehad in de buik van mijn moeder. Een identieke, dus. Zij is verdronken en uiteengevallen in het vruchtwaternat naast me, halverwege mijn buiktijd, en heeft ze mij verdroten achtergelaten. Een rouwproces dat geen erkenning kreeg, niemand die er weet van had, er werden nog geen Echo’s gedaan. Een verlies dat, zo weet ik nu, ernstig traumatisch voor mij is geweest. Met verdriet dat ik niet kon verwerken. Een verdriet dat na de geboorte op zeker moment natuurlijk uit het bewuste werd gewist. Onbewust heeft het mijn leven ingekleurd. Ik heb mijn jeugd verhuild. Ik was allergisch voor stof. Mijn ogen traanden dramatisch. Stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren. De dood. Ontbinding. Mijn lijf wist er alles van. Ik wist van niets. Het was onderhuids gaan zitten.  Op alles zat weerstand.

Alleen geboren worden kan zeer pijnlijk zijn, als je met meerdere vruchten begonnen bent. Lost Twin Syndrome. Ik spreek uit ervaring. Ingewikkelde gelaagde basale shit. Die dus serieus om aandacht vraagt.

Dan dien je er wel weet van te hebben!

Mijn lichaam haakte af toen ik 20 was. Ik heb een jaar geslapen, 20 uur per dag. Medisch gezien was er niets te vinden ( behalve dat ik niet wakker werd). Ik mocht het wiel uitvinden. Ik kwam erachter dat er verborgen trauma’s in mij huisden en dacht daarmee het getij te kunnen keren. Schuld, omdat ik mijn babyzusje uit mijn handen had laten vallen als meisje van 6. Angst voor pijn, als gevolg van een schedelbreuk, ook als 6-jarige. Ze gingen er toen nog van uit dat een kind dat in coma lag, zich niet bewust is van de pijn. (het niet voelt)  De medicijnspiegel aan de lage kant. Ziekenhuistrauma. Ik was het allemaal vergeten. Het kwam weer boven met behulp van Klassieke homeopathische korreltjes, Haptonomie, Psychologisch onderzoek, Shiatsu, Voice Dialogue, Macrobiotiek, Biologische voeding, en Dagboeken vol met innerlijke dialoog. Ik had gelukkig een goede arbeidsongeschiktheidsverzekering. Ik ging vooruit. Mijn waaktijd werd langer. Ik kon weer deelnemen aan het leven. Wakker worden bleef problematisch totdat ik mijn geboorte herbeleefde op mijn 59^ste.

Taal heeft mij geholpen. Niet dat ik de taal altijd als logisch bezie. De relatie van kracht en krachtig snap ik. Positief. Waarom diezelfde vervoeging bij het woord ziel negatief uitpakt snap ik niet. Zielig. Zo is de taal van mijn lichaam ook niet altijd eenduidig geweest. Al heb ik mijn basisprobleem als een diamant geslepen en talloze facetten belicht en gepolijst, mijn begin als meerling in de buik en geboorte als eenling heeft aardig wat voeten in de aarde gehad. Het is mijn levenspuzzel geweest. Ik heb er zelfs mijn werkspecialisme van gemaakt. Ik heb er een therapievorm voor ontwikkeld: de Prenatale Opstelling. Ik kan er velen mee verder helpen.  Toch blijkt keer op keer dat deze problematiek zeer hardnekkig gelaagd is en nieuwe konijnen uit de hoge hoed weet te toveren. Dit maal, mijn onthechte ziel.

Ik heb geluisterd naar mijn lijf. Pas toen ik weet had van mijn oorspronkelijke trauma, kon ik genezen. Ik was niet van de categorie die het tweezijn in ere hield (er zijn alleengeborenen na een meerlingbegin,  die van alles twee kopen). Mijn lichaamsbesef was dat ik als tweeling één wezen was. Ik heb me half gevoeld ( eens heb ik op een markt 10 enkele handschoenen gekocht, Altijd wel ergens goed voor….. NIET dus) Ik heb me zo machteloos gevoeld, als waterwezentje, dat ik mijn andere, meer zichtbare- en betere helft, niet weer vitaal kon inlijven. Met mijn geboorte liet ik een deel van mezelf achter. Ik stond half levend-half dood in de wereld. Uiteindelijk breekt dat op.

Dat is niet meer. Ik leef. Compleet. Dacht ik. Tot dat gesprek met mijn ziel, die mij niet ziet zitten. Ben je wel heel als je ziel zich niet met je wenst te verbinden? Afgelopen vrijdag heb ik het relationele EN mijn ziel maar eens opgesteld. Primair met voorwerpen. Ik, mijn ziel, die aantrekkelijk man en mijn ideale man. Altijd verhelderend. Bleek mijn ziel toch nog het twee uit te dragen (voorwerp: – twee Chinese poppetjes die een bronzen noot droegen). Met tegelijkertijd de zielenweerstand tegen het twee-ige. Mijn ziel stond bovenop het engeltje op glazen bol, die mij representeerde. Meteen rees de vraag of dat niet het dode -, het tweelingdeel deel was. De ziel keek weg richting aantrekkelijke man. Die ook twee-ig was (voorwerp:  – een ei met twee draakjes). Voelende op zijn plek werd ik achteruit getrokken de familielijn in. Een paar generaties terug was daar de verbinding verbroken. Het herstel bracht verandering teweeg. Hij kreeg een eenduidig voorwerp. En verplaatste. Mijn ziel kon ook de ballast van het dubbele loslaten. De twee witte Chineesjes konden ingeruild worden voor een witte roos. Een roos die mij geurig omhult.

Dit weekend doe ik niets. Behalve op de bank zitten en schrijven. Niet reageren op de appjes van de aantrekkelijke man. Zielsgelukkig met mezelf.

Innig zielig.