Leven in de Corona tijd

Het leven staat op zijn kop, zo midden in de wereldwijde Corona-pandemie. Iedereen wordt ermee geconfronteerd. Ieder op zijn eigen wijze. Een virus, een onzichtbaar getransmuteerd levend organisme, dat gemakkelijk daar aanhaakt, waar kwetsbaarheid de opening biedt. Met zijn allen worden we gemaand om de kwetsbaren te beschermen. En dat kan ook risicovol zijn als we direct de zorg voor de kwetsbaren op ons nemen. Er zijn verordeningen afgeroepen. Ieder land neemt eigen maatregelen. Het heeft impact op de economie, op financiën, werk, gezinssituatie, winkelgedrag. Blijf thuis, was het adagio. Het wordt wat sleets, nu de crisis lijkt af te vlakken en de angst wegvloeit. Houdt afstand. 1,5 meter. Dat is mogelijk wat gemakkelijker als je een gezin hebt met vier kinderen, dan als je single bent, zonder kinderen.

Ik heb twee kinderen. Alleen die zijn in een zelfstandige volwassen hoedanigheid minder aanraakbaar geworden. Ze raken wel, maar weinig direct. We houden in huis de 1,5 meter niet aan. Dus er is sprake van nabijheid. Met verschillende vrienden en vriendinnen heb ik nog real-life – non virtueel contact, wel met inachtneming van de veilige afstand. Ook daar is sprake van nabijheid. Dierbare, energetisch voelbare, nabijheid. Plus ik werk in de zorg – één op één, met twee meervoudig gehandicapte cliënten. Daar is de fysieke aanraking een noodzaak, met handschoenen aan, of vanwege de behoefte aan aanraking van de ander, die geen boodschap heeft aan Corona, omdat dat niet in zijn begrippenkader indaalt. Ik word dus geraakt, aangeraakt, een beetje. En ik voel het gemis. Ik voel het tekort aan aanraking, aan nabijheid. Terwijl ik niet eens zo’n aanraakbaar en knuffelend persoon ben. Ik mis de omhelzing als ik afscheid neem van mijn zus. De talloze kusjes van mijn nichtje, de oprechte kus van mijn ouders. En dan heb ik het niet eens over mijn werk als Haptotherapeut: Die therapeutische aanraking die zo goeddoet en in wederzijdsheid mij ook voedt. Ook groepen. Die mis ik ook. Ik herken mijn kuddebehoefte en cuddlebehoefte.  Ik hou wel van grote groepen mensen op zijn tijd. Ik realiseer me nu pas, dat ik bij het uitgaan van de bioscoop opgenomen wordt in een vanzelfsprekende groepsaanraking en dat ik dat prettig vind. Ik mis het. De films zelf nog minder, dankzij Netflix en digitale kanalen voor nieuwe films. Ik mis het een beetje om naast iemand in de bus te zitten. Corona, het heeft aanraking en contact opnieuw op de kaart gezet voor mij.

Voordelen van de Corona maatregelen? Zekers. Zaterdag en zondagmorgen geen gelal meer, opkruipend naar mijn slaapkamerraam, als de kroegen uitgaan. Schone lucht. Minder kans op files. Geen horken op straat, die dwars door mij heen willen lopen, omdat ze geen stap opzij willen doen. Iedereen meer aangewezen op zichzelf.

Thuiskomen bij jezelf. De vraag is of we al die aanraking daadwerkelijk nodig hebben, al die inmenging, vermenging, beïnvloeding en programmering. Wat past onszelf? Misschien is het wel zo dat aanraking voor kinderen van belang is en minder voor volwassenen. Ik speel met het gegeven. Het voorbeeld dat voor mij treffend is in deze is draagkracht, basisgevoel, stevigheid en vertrouwen. Een cluster van hoedanigheden die goed te belichten valt vanuit kinderlijk gedrag en – ontwikkeling. Op schoot zitten. Kleine kinderen zitten eerst op schoot, worden gedragen, van alle behoeften voorzien door volwassenen (als het goed is). Ze krijgen eten in nabijheid, of op schoot, worden gewassen en verschoond met persoonlijke aanraking. Het totale lichaampje wordt bevestigd en aangeraakt. Ze worden getroost en gekoesterd met lichaamscontact. Dan krijgen ze een eigen stoel. Worden zindelijk. Aanraking wordt minder algemeen. De meeste kleintjes zullen regelmatig de schoot van een ouder opzoeken en zelfs opeisen. Zonder consideratie voor de ouder komen ze op voor hun eigen behoeften: Bijtanken aan die grote veilige mens. Een stevig draagvlak voelen. Zich gedragen weten. Net alleen. Boekje lezen. Ze worden groter en nemen meer afstand. Een natuurlijke verzelfstandiging. Alleen als ze heel kwetsbaar zijn, ziek, zoeken ze nog de fysieke steun op. ( mam, ik ben ziek, mag ik even bij je komen liggen).  Tot ook dat niet meer hoeft. Ze hebben die veiligheid ingelijfd, belichaamd. Ze hebben weet, dat ze altijd bij iemand terechtkunnen, dat er – waar nodig -steun voor ze is. Het was geruststellend voor mij als ouder dat ze bij het ouder worden naar mij toe kwamen als er echt vraagstukken speelden. En nu lijkt het dat ze dat meer gaan uitzoeken in hun vriendenclub (een groep die tijdelijk in kleine compartimentjes wordt opgedeeld en grotendeels digitaal beleefd).De vraag is dan ook, kan een volwassen persoon opzichzelfstaand leven, met mogelijk enige intieme passende zelfgekozen contacten? Zou al die andere aanraking niet een opvulling zijn van een kinderlijke behoeftigheid waar niet aan is voldaan? Is het niet tijd dat wij als mensen gaan kiezen voor gezonde individualiteit in vrije verbondenheid? En vraagt at niet dat onze kinderlijke behoefte, onze overlevingsstrategieën eindelijk de aandacht krijgen die ze zo nodig hebben, zodat we volledig volwassen kunnen worden en niet ons leven blijven stoelen op doorgeschoten oude pijnen en frustraties. Van overleven, naar leven. Ik gun het iedereen.

Ze zeggen dat er nog een tijd kan gaan duren. De Corona restricties.  Ik kan op 1,5, 2 meter afstand werken met opstellingen, met Voice Dialogue, met Helende reizen, met Theta-healing.

Haptotherapeutisch gaat het juist om het vrij maken van die oudere kinderlijke behoeftigheid. Vrijmaken, zodat je in vrijheid jezelf kunt zijn; je eigen keuzes kunt maken, onafhankelijk van de ander. Vrij van angst, van boosheid; van emoties die vastzitten aan dat wat niet gepast heeft, niet gewerkt heeft, je levensenergie niet heeft bevestigd, maar belast. Hoe gaan we dat doen, juist in deze tijd. Met handschoenen aan? Terwijl het juist om dat fysieke gaat? Ik ben me aan het voorbereiden op een vorm die goeddoet en veilig is. Voor nu ben ik nog in filosofische modus. En die wordt vervolgd.