De inlogcode voor mijn blog is ‘leven’.

Het is 4 Mei. Wij Nederlanders herdenken de doden. De dag voordat wij de Vrijheid vieren op 5 Mei. Vijfenzeventig jaar geleden is in Nederland de vrede weergekeerd, de bezetting opgeheven. Nederland was weer eigen baas in eigen land. 15 jaar voor mijn geboorte werd die geschiedenis geschreven. Ik heb het voorrecht gehad, het geluk, om in Nederland geboren te zijn geweest. Ik heb slechts vrede gekend. Desondanks is het herdenken van de doden, en het vieren van de vrijheid ook een persoonlijke verantwoordelijkheid. Zeker voor mij. En voor ieder van ons. Juist in vredestijd.

Mijn blog komt uit ten tijde van de Corona-pandemie. Een wereldverstoring op gezondheids- economisch- financieel en psychologisch terrein, die ook de geschiedenis zal tekenen.

‘De dood hoort bij het leven’, is een uitspraak waar ik het niet mee eens ben. De tegenstelling ‘dood en leven’ is voor mij ook een oneigenlijke. De dood is het definitieve einde, zolang er maar een greintje leven is, is er geen sprake van dood. De dood is in oppositie met het levensbegin, daar waar het leven start. Als dood de benaming is van het einde van het leven, dan is het gek om de mens vervolgens een dode te blijven noemen. De mens is doodgegaan, mogelijk overgegaan naar het zielenrijk, is niet meer. De herinnering aan die mens mag blijven leven.

Dood hoort voor mij niet bij het leven. Natuurlijk, dood komt op je pad. Je wordt ermee geconfronteerd, om het vervolgens weer te laten gaan. Er is iets beëindigd. Het is niet meer. We hebben ons weer vrij te maken van de invloed van dat wat is beëindigd. Dat vraagt erkenning en acceptatie en loslaten. Dood, geen levensenergie meer aanwezig. Wat hebben we nodig om het te laten gaan. Dat heet verwerking. En dat kan rauw zijn. Rouw is rauw.

Mogelijk is iedere vorm van therapie, van coaching, wel rouwverwerking. Het laten gaan van wat geen levenskracht in zich draagt, wat ons niet verder helpt, maar als dode massa kleeft, belast, vastzet, tegenhoudt. Zou het zo kunnen zijn dat ‘leven’ vooruitgaat groeit en gedijt, ongeacht wat, en dat ‘dood’ log laat lijden? Het kan een geliefd persoon zijn, die is overleden, het kan ook een overtuiging zijn, een droom, vermogen, materie, een verwachting van een ander, een belofte die niet langer levensvatbaar is, een verbinding waar geen levensenergie meer inzit, een baan die je verliest. Wat houden we van de ‘dood’ vast. Wat nemen we dood mee, omdat, ondanks, vanwege… redenen. En die redenen hebben alles met overlevingspatronen te maken. En die overlevingspatronen, die moeiteloos leven in de weg staan, omdat ze éénzijdig en uit balans zijn, hebben vaak te maken met ons levensbegin, met onze prenatale en pre-verbale historie, die naadloos ligt opgeslagen in ons lichaamsbewustzijn en vaak onbewust blijft emmeren, totdat de onbewuste patronen aan het licht komen en we het eindige accepteren en de dood laten gaan. Zand erover.