Blog

In 2013 was het, dat ik de Prenatale Opstelling ontwikkelde; die speciale variant van systemisch werk waarmee de tijd voor de geboorte centraal staat. Hoe waardevol blijkt het, om je eigen prenatale hulpbronnen te ijken. Hoe fijn is het, om fundamenteel te kunnen helen en basaal te transformeren. Hoe dankbaar stemt het, dat het nooit te laat is om je licht te laten schijnen op de belemmeringen en belastingen, opgedaan in je prilste jeugd.

Ondertussen is het pakket van Opstellingen vanuit de basis uitgebreid: Naast de Prenatale Opstelling zijn daar:

De Conceptie Opstelling.

Het herbeleven van de eisprong.

De innesteling

en de geboorte zelf.

Dit naast- of gecombineerd met- het algehele ondersteuningspakket op het gebied van gevoel en emotie.

10 jaar heb ik dit fundamentele werk nu gedaan – met verschillende doelgroepen.

We zijn allemaal geboren.

Om allerlei redenen kan die prille levenstijd belast zijn geweest.

Ze kwamen ter wereld tussen 1940 en 1945, in de tweede wereldoorlog. Gemarineerd in angst. En hebben de Bevrijding  alsnog ervaren, 75 jaar na datum.

Niet gewenst. Wel gekomen. Ongelukje. Ouders te jong. Grootouders zijn tegen. Gelukkig toch een miskraam. Er bleek nog een vruchtje te zijn. Slechts voorbeelden. Bijzonder wat het in werking zet als bestaansrecht wordt ervaren vanaf de eerste cel. Dat recht, dat primair ervaren is als verbod. Nadien hield een persoon zich er zomaar NIET mee bezig in zijn hoofd, hoe een ander zou reageren op zijn verhaal. Hij uitte zich spontaan.

Een ander voorbeeld: Er  zijn meerdere pogingen tot aborteren ondernomen en de vrucht hield stand. Geen fijn begin. Wat een opluchting als ervaren wordt hoe het is als je ouders – met terugwerkende kracht – alsnog hun verantwoording nemen. Al is het in een opstelling, soms zijn de ouders al overleden), het zet een verandering in gang.

Er zijn veel opstellingen gedaan vanwege alleengeboren zijn na een tweelingbegin (of meerlingbegin) in de buik. Hier kan ik ervaringsdeskundigheid inbrengen. Vaak ook, kwam dit thema pas in de opstelling tot uiting en viel er hierdoor veel op zijn plek (na de aanvankelijke schrik)

Ook geboren tweeling- en drielingthematiek heb ik mogen begeleiden. Ruimte maken voor individualiteit, individuele behoeften, eigen pakketje en erkenning.

Ouders maakten afspraken met mij voor hun kinderen, als er sprake was van emotionele thema’s en de zwangerschapstijd en de geboorte zouden daaraan gerelateerd kunnen zijn. Bijvoorbeeld een kind.met woede-aanvallen,  met overmatige eigenzinnigheid, of angst om te gaan slapen. Heeft er iets gespeeld tijdens de zwangerschap, dat de aandacht afleidde van de ongeborene?  Soms was het een druk eerste kind.  Of een familielid werd ziek en overleed Moeder van de moeder overleed, en zijn moeder was daardoor aan de anti-depressiva toen hij werd verwekt. Zijn hulpbronnen waren allen onder invloed.  Het doodgeboren kindje van de beste vriendin, toen zij 3 maanden zwanger was; dat vertroebelde de roze wolk. Een moeder die de eigen thematiek – van zichzelf wegcijferen – , via haar zoon gespiegeld kreeg. Ze werkte aan haar eigen levensbegin en het tantrum-gedrag van haar zoon smolt weg. Zelfs in de decembermaand.

Ik heb ze meegemaakt – de ouders die lamgeslagen de pijnlijke realisatie durfden te delen, dat ze bijna een hekel leken te krijgen aan hun eigen kind. Hoe cool – als ik na een paar weken de feedback kreeg – dat ze hun kind weer terug hadden. Nog steeds wel druk, maar normaal druk, kindcongruent druk in Sinterklaastijd.

Natuurlijk kwamen mensen langs als er bekend was dat er complicaties waren geweest bij de geboorte zelf. Geboortetrauma’s als navelstreng om de nek, keizersnede, klem zitten, hartje dat er bijna mee stopt, reanimatie, geen voeding in de moedermelk. Het is zo dankbaar om met terugwerkende kracht hier aandacht aan te geven.

Het blijft altijd een dankbaar voorbeeld, die navelstreng om de nek. Soms vraag ik aan mijn cliënten wat ze van hun eigen geboorte weten. Vaak zeggen ze eerst: Was gewoon goed. Normaal. En als ik ze nog even tijd geef en ze staan er iets langer bij stil, dan komt de rest: Wel klem gezeten en erg blauw. Ik blijf daarvan schrikken. Het helpt wel als ik ze vraag  – hoe het is als ze de deur opendoen voor hun partner, vriendin, broer, zus en die ziet geheel blauw – voor de realisatie. Dan schrikken ze namelijk wel. Voor een baby’tje is dat normaal? Hell no. Mijn ervaring is dat de navelstreng om de nek vaak een blijvende scheiding van hoofd en lijf teweeg brengt. Met de focus op 1 van beiden. Die denker die voornamelijk in zijn hoofd zit en weinig toegang heeft tot zijn gevoel. Of de tuinman die gezond van hart en lijf, alleen niet zo goed kan leren. Geruststellend is dat die samenhang tussen hoofd en lijf simpel hersteld kan worden. Het vermogen van de denker om heel analytisch en onderscheidend te zijn in zijn gedachten, kan hij nu ook inzetten voor zijn gevoel. Die man kon zeeer verfijnd koken. Die ander, die tuinman. Kreeg hart voor zijn leervermogen en had binnen no time een eigen hoveniersbedrijf.

Met behulp van opstellingenwerk stilstaan bij de impact van medicijnen- en ander middelengebruik voor- en tijdens de geboorte, kan ook wonderen verrichten. Alcohol. Drugs.  Medicijnen om miskramen te voorkomen. Bijvoorbeeld het DEShormoon preconceptueel. Of medicijnen tijdens de zwangerschap:  bijv. na een miskraam, als er nog een vruchtje blijkt te zijn om dit levende vruchtje te bestendigen. Als er een periode is dat de ouders slechts in de rouw zijn en niet weten dat er nog een vruchtje is dat  leeft en aandacht behoeft, dan is het plotselinge wegvallen van de verbinding  met de ouders zeer zwaar voor het ongeboren vruchtje. Waar voor aanstaande ouders de grond onder de voeten kan verdwijnen als ze hun kindje verliezen, verliest het nog levende vruchtje ook een broertje of zusje EN tijdelijk iedere veilige basis. Volledig alleen. Van de roze wolk in het zwarte gat. Niet gemakkelijk. En natuurlijk kan er ook stilgestaan worden bij medicijnen die ter bevordering van de bevalling worden toegediend.

Time-management kan zomaar ontregeld zijn geraakt gedurende díe tijd. De baby zet de bevalling in. Als zijn tijd gekomen is. Natuurlijk zal dat niet altijd mogelijk zijn. Het bewustzijn dat er ingegrepen kan worden in die persoonlijke timing is al bonus. Vroeger deed de huisarts zelf vaak de bevallingen van zijn cliënten. Laatst hoorde ik nog dat een moeder van mijn cliënt weeën-versterkers kreeg, zodat de dokter op tijd zou zijn voor zijn spreekuur. Deze cliënt vertelde dat ze moeite had om op tijd te komen voor afspraken. Altijd te laat. Kan zomaar zijn omdat het eigen gevoel van timing primair overruled is.

Kinderen geboren met een fysieke- of mentale handicap. Wat heeft er voor hen plaatsgevonden in de buik. Ik heb de Prenatale Opstelling ooit mogen doen met een 19 jarige jongeman die fysiek ernstig gehandicapt is, mentaal gezond functioneert. De placenta en navelstreng vroegen fundamentele veranderingen. Een week na de opstelling gaf hij aan dat hij meer vrijheid voelde om zich te uiten En hij voelde zijn lichaam beter. Daar doen we het voor.

Na 10 jaar dit fundamentele werk te hebben gedaan – met verschillende doelgroepen – is mijn mening slechts bevestigd: In de tijd vóór de geboorte wordt het script geschreven, voor zowel de geboorte, als het leven. Je zit er niet aan vast, aan dat script, alleen die rode draad is hardnekkig. En dan komt het mooie van systemisch werk van pas. Juist omdat deze oude ingesleten paden zo onbewust verankerd liggen. Ik denk soms, dat ze bijna als fantoompijn gewag doen van tekorten of pijn van de placenta, of de navelstreng.

Een docent van me kwam ooit met een metafoor mens-computer, die wat mij betreft hout snijdt. Deze man sprak zijn waardering uit voor onze fantastische medische zorg. Hij roemde de geavanceerde operatietechnieken die tegenwoordig voorhanden zijn. De ingenieuze tools die ingezet kunnen worden om ons lichamelijke functioneren te verbeteren. Hij stipte aan dat deze zelfde medische stand beduidend minder positieve resultaten weet te behalen, als het gaat om chronische klachten. Daar wordt bedroevend weinig vooruitgang geboekt. Mijn docent zei daarover het volgende: Chronische klachten zijn al zolang aanwezig in het lijf, dat ze ‘in de cloud’ worden geparkeerd. Dat is: Buiten het lichaam.

Prenatale patronen zijn oud en ingestanst en mogelijk ook ‘in de cloud’ opgeslagen. ‘In de cloud’; ergens in het veld van energie.

En is dat nu net het hoofdingrediënt dat ingezet wordt bij systemisch werk: Dat veld. Iemand breng een vraag in, wil graag opheldering met betrekking tot een bepaald thema en committeert zich om er aandacht aan te geven. Het lijkt erop dat ‘het veld van energie’ vervolgens genegen is om informatie vrij te geven. Waarmee kan worden gewerkt. Er wordt geschoven in het veld van energie, afhankelijk van wat de opstelling openbaart en wat er nodig is. Veranderingen worden ingezet. Transformaties vinden plaats. Het script wordt herschreven.

En dan heb ik het nog niet eens gehad over Generationeel leed; onverwerkt leed dat als erfenis wordt doorgegeven aan de volgende generatie(s). Ik ben van mening dat onverwerkt trauma tijdloos om aandacht zal blijven vragen. In het delen zit het helen. Alles dat je zelf niet verwerkt, geef je als onverwerkbaar niet-eigen emotie-pakketje,  gratis en voor niets, door aan je kinderen, of anderen in de familielijn. De essentie van trauma is dat het niet gedeeld heeft kunnen worden. Om vervolgens naar binnen te slaan, het lijf in, waar iets wordt afgesloten. Tijdloos verankerd. De stroom verbroken. We leven in een tijd dat hierover steeds meer kennis vrijkomt, waardoor we de verantwoordelijkheid voor onze eigen emotionele onverwerkte lading kunnen aangaan en dienen aan te gaan.

Je ziet het bij oorlogstrauma’s, PTSS; leed te groot voor woorden. Beelden te pijnlijk om een ander aan te doen. En het blijft. Tweede generatie oorlosgsslachtoffers… 3^de… 4^de… Ook bij geweld in het gezin is bekend, dat de kans dat kans dat het van generatie op generatie doorgaat groot. In de afgelopen eeuwen is er sprake geweest van veel trauma dat geen gehoor heeft gekend. Gevoelens van vrouwen en van mannen zijn stelselmatig ontkent of met voeten getreden. Oorlogstrauma’s kregen (krijgen) niet de noodzakelijke zorg: gewoon doorleven.  Een dood geboren kindje – dan is het tijd voor een nieuw kind – een vervangbaby ( soms met dezelfde naam). Homoseksualiteit was verboden. Geweld binnen het gezin werd binnenshuis gehouden. Verbod om erover te praten. Misbruik in instituties met overmacht ontkend. Machtsmisbruik op het werk kon straffeloos plaatsvinden. Ambities van vrouwen zijn eeuwenlang de kop ingedrukt. Zelfstandigheid van vrouwen onmogelijk en verboden, gevoeligheid van mannen belachelijk gemaakt. Seksualiteit verketterd. Gevoelens van kinderen over het hoofd gezien, gevoelens van baby’s stelselmatig als niet bestaand ontkent. ( lange tijd werden baby’s zonder verdoving geopereerd. Er werd vanuit gegaan, dat ze het niet konden voelen)  Psychologie zat nog niet in het zorgpakket. Er was geen algeheel bewustzijn van het belang!

Het lijkt erop dat we nu in een tijd leven waarin deze aandacht wel mogelijk is. En met we heb ik het over we in Nederland, Misschien iets  groter – we in Europa. We in bepaalde delen van de wereld. Helaas kan ik in deze niet spreken van wereldwijd. Op veel plekken is er geen aandacht, maar tiert macht en onderdrukking.

Mijn ouders groeiden op in de tijd dat kinderen zich dienden te gedragen. Dat de machthebbers bepalend waren. Je deed zoals het hoorde. Hoe het hoorde bepaalde de kerk, de school, je baas, de regering, de dokter; de autoriteiten. De autoriteiten bepaalden het goed en het fout.  Ik ben van de eerste generatie, waarbij behoedzaam het besef groeide dat aandacht voor kinderen van belang is. Dat kinderen hun ouders nodig hebben om met gevoelens om te gaan. (Ik heb opstellingen gedaan voor moeders die te vroeg moesten moederen – of betovergrootmoeders die boven hun macht dienden te moederen  nadat moeder en vier broers en zussen aan de tyfus overleden waren en vader aan de drank ging. 9 jaar en de zorg voor 4 kinderen. Meer recentelijk  –  een moeder van mijn cliënt werd opgenomen  in een psychiatrische instelling, toen zij 14 was. Naast haar schoolwerk,  kreeg zij het huishouden voor vader en broers erbij. Terwijl  de situatie en het gemis van haar moeder haar kwetsbaar maakte, ze steun, werd er een te groot appel gedaan op haar, met niet passende verantwoordelijkheden. Ze schoot van onbevangen puberteit naar moederen boven haar kracht. Ze kwam voor haar eigen dochter. Het moederen viel haar zwaar. Totdat haar eigen thema was verwerkt.

De wensen, gevoelens en behoeften van kinderen vragen erom, gehoord te worden, erkend, bevestigd en gehonoreerd (wat niet wil zeggen een kind altijd zijn zin te geven). Tegenwoordig wordt er stilgestaan bij het rouwproces van kinderen – gelukkig. (Vroeger ging je moeder dood en je vader was ook niet meer dezelfde en je snapte er niets van. En er werd weinig zorg geboden voor de verwerking die je als kind zo behoefde) De emancipatie van vrouwen is op gang gezet. En ook van mannen. Eigen identiteit. Wie ben ik. Wat wil ik. Hoe wil ik leven. Eigen identiteit mag ingenomen worden.

De kinderen die nu ter wereld komen hebben ouders die met aandacht voor hun gevoelens en wensen zijn grootgebracht. ( Hou me ten goede – ik realiseer me heel goed dat dit niet voor iedereen geldt, dat niet iedereen ouders heeft gehad die optimale aandacht boden. Dat ook deze tijd legio problemen kent. Alleen het besef groeit. Het besef dat gevoel aandacht vraagt, dat trauma’s verwerkt dienen te worden, dat er iets aan doen openingen biedt. Er is meer zorg op school, er is een kindertelefoon, er zijn instanties waar je terecht kunt, de tijdsgeest is er één van meer en meer transparantie.).

Het lijkt erop dat de jeugd van tegenwoordig problemen aan het licht laat komen. Soms vraag ik me af of ze niet uiten wat eeuwenlang niet mocht zijn.

Ik heb gewerkt met een tiener die al een tijdje uit de kast gekomen was, die thema’s had waar ze naar wilde kijken. We hebben de conceptie-opstelling gedaan om de aantrekkingskracht tussen het vrouwelijke – en het mannelijke vrij te maken. ( Niet in relatie tot haar geaardheid, wel, omdat het mannelijke EN het vrouwelijk binnen ieder mens zoekt naar een zekere vorm van balans.)  Dat vroeg een uitstapje in de familielijnen.  Ver terug, in de vrouwenlijn had een groepsverkrachting plaatsgevonden. Dit geschiedde  als antwoord op de ontdekking van de seksuele voorkeur van een vrouw binnen de gemeente. Ze hield meer van vrouwen. Er werd haar een lesje geleerd. Door mannen. Generaties later is er – los van seksuele geaardheid, een weerstand tegen mannen die niet van haar persoonlijk zou kunnen zijn.  Of het voorbeeld van een krachtige volwassen vrouw, die in dit leven moeite had met seksualiteit en die daarin, door haar ervaringen ermee, bevestigd was. Ze had een moeder bij wie het thema ook al zichtbaar was geweest en het had mogelijk in eerdere generaties al gespeeld. Ook hier bleek generaties terug een traumatische ervaring te hebben plaatsgevonden, in dit geval ernstig seksueel kindermisbruik. Ongepast en niet passend, pijnlijk traumatisch, niet verwerkt en generaties later nog altijd in het systeem.  Gelukkig opgelost!

De tijd lijkt rijp voor te zijn voor grote schoonmaak. Opschoning van het verleden. En waarom? Om in vrijheid verbinding aan te kunnen gaan. De verbinding met ons eigen ik, met onze oervrouwelijke instinctieve krachten, de verbinding met onze mannelijke daadkracht, de verbinding met erkenning van onze spirituele vermogens, het eren van ons lichamelijke genot, in contact met onze eigen keuzen ervoor staan, uitkomen voor onze eigen seksuele voorkeur. Ik gun het iedereen om zijn familielijn vrij te maken van belasting, zodat thema’s uit het verleden niet naadloos hoeven te worden herhaald, of bepalend zijn op ongezonde wijze in het heden.

Ik draag een gekleurde bril. Soms is niet alleen mijn focus anders, maar ook mijn cilinder. Is mijn bolling afgeplat. Ik heb de druk ervaren en ben mij bewust hoe de lasten van oude Prenataal verankerede eigen of niet-eigen belasting het leven beïnvloedt. Het is pijnlijk dat trauma’s, of belasting zo lang kunnen blijven bestaan. Wel generatieslang. Ik word er boos om. Wáárom, die zinloze duratie van leed. Schrijnende traumatische ervaringen, die, zolang niet verwerkt en uit het systeem verwijderd, grote kans maken op herhaling. Dat wil je niet!!!

HET KAN ANDERS!

Ik heb goede ogen. In mijn werk is het heerlijk om ook weer de bril af te zetten en de ander waarlijk te zien als een uniek wezen. Dankbaar dat ik daarin een bijdrage mag leveren.

Wil je hier iets meer van weten, of heb je vragen over je eigen situatie, kijk eens verder op mijn website www.tobeme.nl. En voel je vrij om telefonisch contact met me op te nemen. Ik neem er de tijd voor. Het is mijn missie om meer bekendheid te geven- en meer bewustzijn te creëren voor de impact van die hele prille belastende imprints in het leven.